De 14. Novȁmber ìm Nüünevierzgi wäär ì miim Lȁben ȁigetli en Taag gsii wie jeden ander, wȁnn nȕd doo es Oogfell passiert wäär, won Uuswȕrkig ùf ali schpȍȍtere Lȁbesjoor ghaa hȁt. No emen eender waarme Hërbscht hȁts ùm de Mìttag ùmen aafoo schneie, ùnd scho ìsches passiert. Ùf eme zueteckte Brȁtt uusgschlìpft ùnd ùnder de Frääsen ìs grooss Saageplatt ieglanget. Di lìngg Hand fȕr ali Ziit, so hȁts mer gschùne, fȕr nȕme vìll z bruuche. No der Operazioon z Wald ùne hȁt elȁige de Tuume no ùs em Gips useglueget. Wìll i au no en verkappte Lìnggshȁnder gsii bi, bsùnderbaar schwëër z ȕberwìnde. Mȁngi schlooffloosi Nacht hȁts dȁnn ggëë. Aber i ha glii emool gmërkt, es mues ȁifach gliich wiiters goo. Schriibpapiir hȁt müese hëre, ùnd mìt ere ganzen Aazaal erhaltne, aber au vìll ìm Papiirchorb glandete Vëërs hȁni e nöis Gliichgwìcht gfùnde. Woni no drei lange Wùche vom Asiil entloo woorde bìn, hȁni bìrȁits en Huuffe Plȁȁn ghaa zùm möglichscht guet ùnd mìt wenig Müe ȕber di nȍȍchschte Wùchen use z choo. En elteri Chrankeschwöschter hȁt mer bìm Hȁigoo de Root ggëë, möglichscht vìll Wȁchselbeder z mache – iis-chalt ùnd fascht hȁiss – ùnd daas eso lang, bìs mer nȕme mërki, weles chalt oder waarm sei. Das seig sìcher s Beschti fȕr die Hand ùnd tüeg d Nërvenȁndi zrùggbìlde! Glii emool sìnd dȁnn d Reschte vo Zȁig- ùnd Rìngfìnger wìder bìwegli woorde, dermìt ìsches au sùscht jede Taag besser ggange. Won aber de Vatter no em Nöijoor partuu hȁt welen aafää Holz ùmtue de Bach aab, hȁni scho mȁngs Mool Stëërndli gsee bìm Aaschrooten oder Uusaschte. Gliichwoll ìsch gȁgem Früelig ane jedi Wùche d Aarbet rìnger vo de Hand ggange. Esoo hȁni dȁnn bschlosse, ìm Herbscht de zwȁit Tȁil vo de Puureprüeffig noowezhole, won i ìm letschte Joor wȁg em WK verpasst ghaa hȁn. Fȕr all Fȁll hetti mer dȁnn fȕr schpȍȍteri Joor eso öppis wien en Pruefsuuswiis. Wìll mer mȁngs Mool mìt em Rede nȕd chann uustrùcke, wa mer ȁigetli wett, hani mi druuf verlȁit, ales ùf s Papiir z brìnge. Ziitigsmakulatuurblöck vom ›Volksblatt vom Bachtel‹ sìnd volegschrìbe woorden ùnd vìllmool ìm Ofen oder ìm Hëërdloch ìne glandet. Wìchtig ìsch mer ȁifach gsii, alls wo dùr de Chopf ggangen ìscht, ùf die Aart chöne verschaffe, ùnd wȁnn’s au schlùssȁntli nù ìm Papiirchorb oder ìm Füürloch gȁndet ìscht. Esoo ìsch die schwëër Zit dùreggange, ùnd no glii hȁts Schtùnde ggëë, won i ȕberhaupt nȕmen ane Bìhìnderig tȁnkt ha. [ 30 ] Woni dȁnn, wȁg de bìvoorschtehede Ùmtȁilig ìm Mìlitäär, dienschttaugli erchläärt woorde bi, hȁni mȁng trüebe Gìdanke hìnder mer gloo. Öppis hȁt mer aber dȁnn no lengeri Ziit z schaffe gmacht, es ìscht schwìrig gsii, mìt zȕritüütsche Biiträäg bìn ere Ziitig anezchoo. Esoo hȁni emool ì der Täubi en halben Oordner voll Gschrìbes ìn Ofe grüert. Nù, d Ziit ìscht ùmeggange, ùnd zùm Glȕck sìnd no vìll Notizen ùs de Vierzger ùnd Fȕfzger Jooren erhalte bblìbe, woni als Gìdankeschtȕtze hȕt ìm AHV-Alter no guet chan brùche.
[ 31 ]