Doo, won i vor vìllne Joore
ȁinsam ùnd verloo gsii bi,
ziets mi gar zù vìle Moole
an es ruhigs Plȁtzli hii.
Ha lang gloset det am Wasser,
was de Bach z verzele wȁiss.
Das es kȁis Wȁnn ùnd au kȁis Aber
gìt ùf öisere Lȁȁbesrȁis.
Ùnd es ìscht e wùndersaami
ȁigni Schtìlli ùf mi choo.
Scho bìm Hȁigoo hȁni
vìll guets fȕr s Lȁȁbe mìt mer gnoo!
[ 29 ]