De Joggeli ìscht vo de Lìnden abegheit. Deet bì der alte Wȁidhȕtten ì s Föörschters oben ìscht früener e groossi Lìnde gschtande. Bìm Lìndebluescht Gȕne hȁt de föifjȍȍrig Bueb au wele hȁlffen ùnd ìscht vo de Lȁiteren abetroolet, hȁt ùf em härte Boden en oosampfti Landig gmacht ùnd s Bȁi bbroche. Em Oobig hȁt s Hùldi de Noochberen ì de Hȕtte vo dem Oogfell prìchtet. «De Joggeli ìsch ìm Asiil ȁnen ùnd wììrt tȁnk e paar Wùche müese bliibe!» D Mueter hȁt dȁnn verschproche, si chömm emool mìt mer de Noochbersbueb go bsueche. Esoo sìmmer ame Nomittag dùrs Tobel aab em Doorf zue gloffe. Bìm Schtrìcker ìm Schneebërg ìscht ùnderwȁgs e Schoggi ùnd es Seckli Sugus poschtet woorde. Dȁnn ìsches de Schpìttel aab, bìm Schìltenachti verbii ìn Baabirȁi ufen am Asiil zue ggange. Ich hȁn en Aard scho echli Angscht ghaa ì dem groosse Gìbäu ìne, wo’s eso ȁige ›tökterlet‹ hȁt. De Joggeli hȁt scho Bsuech vo siire Mueter ghaa ùnd ìscht mìt siim Gipsbȁi ìm groosse wiisse Bett glȁȁge. Glii emool hȁt ëër aafoo wùndere, was ȁcht au d Bȁȁsi fȕr ìnn ì der groosse Lȁȁdertȁschen ìne heb? D Mueter hȁt drùmm d Schoggi ùnd Sugus uusphackt ùnd ùfs Nachttìschli nȁbet em Bett glȁit. De Joggeli hȁt ere frȕntli d Hand ggëë ùnd gsȁit: «Soo Bȁȁsi, jetz chönder wìder hȁigoo!» Hä jo! Wan ëër gërn ghaa hȁt vom Bsuech, liit jo ùf em Nachttìschli. Sȁb, won d Mueter ùnd d Bȁȁsi no z prìchte hȁnd, nìmmt en ȕberhaupt nȕme wùnder. Esoo sìmmer dȁnn halt glii wìder em Doorf zue, hȁnd ìm Hȁiwȁȁg no bì de Grosmueter ìm Halperg en Halt gmacht, ìm Hüebli bìm Beck no e Tȁsche voll Hörndli, Mȁis ùnd Gries gchaufft. No mȁngs Joor schpȍȍter hȁt d Mueter müese lache, wȁnn si a dë Chrankebsuech erìnneret woorden ìscht.
[ 21 ]