Ìm Fȁlmis ìsches früener Tradizioon gsii, das mer ìmmer ìm Wìnter, wȁnn’s emool lengeri Zit chalt gsii ìscht, en Chatzefraass veraaschtaltet hȁt. Jedes Joor ìmen andere Huus ìscht dë Brooten oder Pfȁffer gmachet woorde. Zwoo bìs drei Früeligschatze hȁnd müese s Lȁbe loo ùnd sìnd dȁnn näumen ad Chelti ghȁnkt woorde, das’s eso zȕmpftig dùregfroore sìnd. Druuf hȁt mer dȁnn all Noochberen iiglaade zù dem Schmaus. Ìmmer eme Samschtig Oobig sìnd esoo mȁischtens d Mane zȁmechoo, zeerscht zùm Ȁsse, nochane hȁt mer gmȁinsam Schpììler gmacht, ìn früenere Joore ›gnȕsslet‹, schpȍȍter dȁnn gjasset. Jee no der Aazaal von Lüüten ì zwoo Gruppen oder ȁ öppen en Schieber z sȁchst oder mìt zwȁi Schpììl gaar z achtehööch. D Fraue sìnd dȁnn gȁg den Elfe mìt luutem Chatzejoommer ùnd mìt Reulen aagrùckt zùm Tessäär, mȁischtens gschwùngne Nidel mìt Mërängschaale vom Hüeblibeck. Gwöndli ìsch es dȁnn scho es Schtùck ȕber Zwölfi gsii, seb mer si dùr de mȁischt tüüffi Schnee wìder ùf de Hȁiwȁȁg gmacht hȁt. Wȁnn’s ȁ öppenes Mool echli luut zue ùnd hëër ggange ìscht, das hȁt jo doo obe niemert gschtöört, ìscht doch s nȍȍchscht Huus ìmmer mee als ùf Rueffwiiti nȁbetùsse gsii. Aber ȁis ìscht guet a der Sach, ùnd ùs miiner Sìcht bsùnderbaar guet fȕr d Noochberschaft gsii, mer ìscht zȁmechoo, hȁt mìtenand ggȁssen ùnd gschpìlt, aber au zȁme gschprȍȍchlet. Esoo ìscht mȁngs, won e gueti Noochberschaft hetti chönen ì Froog schtele, frìdli gglööst woorde. Esoo hat ȁ jede gmërkt, das es ȁifach nȕd ooni Hìlf vom Nȍȍchschte goot, seig das dȁnn bìn ere schwëëre Chalberete, oder sùscht emool bìmen Oogfell.
[ 34 ]