D Ziit wo vergange,
si ìscht verbii!
Öppis bloos aagfange
hȁt kȁi Sìì!
Es hȁt mȁngs Seene
scho mis Hëërz bìwegt
ùnd mȁngi Trääne
hȁt mer d Auge gnetzt.
E Weemuet bliibt der ìmmer,
wȁnn öppis ìsch verbii,
as wien en goldne Schìmmer –
das mues das ›Amigs‹ sii!
[ 5 ]