Es chiidt mer no ùs fërner Ziit
ìm Oor e chliises Lied,
es tùnkt mi wien es Hëërdeglüüt
wo frìdli hȁizue ziet.
Wie ìsch mer doch so soorgeloos
ùnd ȁisig vole Freude gsii.
Drùm hȁt ȁim au de Rȁge bloos
e chli mìnder gfreut als Sùneschii.
Mììr sìnd jùng ùnd d Wȁlt ìscht offe
hȁt mer gsùnge – au draa gglaubt.
Doch mȁngs Seenen ùnd mȁngs Hoffe
fallt ìs Graas, wie hërbschtlichs Laub.