Es hȁt ì miiner Juged es hërrlis Plȁtzli ggëë,
i ha sìd doozmool nie me so öppis Frìdlis gsee.
Es ìscht de grüelacht Ofe mìt em bloone Chrȁnzli drùmm
ùnd ìscht ìn öisere Schtùbe gschtande, waarm ùnd schtùmm.
Drùff hȁscht no chöne traume, vo Lȁnz ùnd Mȁieziit,
wȁnn ùnderem Schnee vergrabe, tüüff ùnen ales liit.
So mȁnge langi Oobig, gaar mȁngem trüebe Taag
hȁscht ùf siim brȁite Rùggen es frìdlis Plȁtzli ghaa.
Doch d Joor, die sìnd verrùne
ìm Flùùg vo öisere Ziit,
ùnd d Weemuet, hȁts mer gschùne,
ìscht öppis wo no bliibt.
Dëë Ofe ìscht sìd Joore
nù ìn Gìdanke no,
deet wott en no bìwoore,
mìt dene Vëërse doo.
[ 27 ]