I wȁiss nȕd was es ìscht,
das mìr es Lied ùs alter Ziit
all Nacht wȁnn’s feischter ìscht
lang ì de Sìne bliibt?
Es hȁt mer gsȁit vom glȕckli Sii
ùnd das mi Gott bìhüete sell.
Gsùnge hȁt mer’s s Müeterli,
ìm Schtȕbli ùf der Ofesell.
S ìsch ase lang ùnd ach so wiit
ùnd tùnkt mi doch s seig geschter gschee.
Debii ìsch d Schtùbe mìt em alte Ziit,
vergangeni Wȁlt – hȕt nienet me!
[ 6 ]