Ich hȁn emool vor langer Ziit
Gìdanke gmacht, was alles bliibt
Wȁnn ich bìn nȕme doo,
ùnd alls mues lìgge loo.
Do bìni ùf en Uussaag choo
won i vor langem hȁn vernoo.
De Grosvatter hȁt mer’s gsȁit,
sid doo hȁni’s ìn Sìne trȁit.
Ȕber ali Ziit d Erìnnerig bìschtoot,
ùnd es ìscht mer gaar kȁi Froog,
das mȁngs ìm Tùnkle wiitersgoot,
wo mer schpȍȍter wìder fȕreholt.
So hȁn ich mi Aane nie vergȁsse
Em ›Amel‹ hööche Wërt biigmȁsse.
Es ìscht verbii ùnd gliich no doo.
Wììrt zwoor sȁlber nie me ùmechoo.
Ùnd au s Gschribe wo dooschtoot
lang no nȕd vergȁsse goot,
zȁiget mich so wien i bìn
hȕt ùnd moorn mìt wachem Sìnn.