Wie sich mȁngmool d Lüüt chönd ȁndere!

Bald mags 60 Joor hëër sii, hȁn ich als jùnge Chnaab mìr Gìdanke gmacht ȕber drei mìr guet bìkannti jùngi Fraue. Nȕd das ich ìn ȁini jee verliebt gsii wäär, bìwoori nȁi! Aber! Ase hani bei mer sȁlber tȁnkt, aaluegen ùnd kȁneleere choscht nüüt, ùnd wìll jo all drei elter gsii sìnd als iich, wäär sìcher mee as Frȕnd schaft nȕd dìnegglȁge.

Item! Do ìscht emool, ich sȁg ere doo Lisebeth, es schlanks groos­ses Puuremȁitli gsii, wo dȁnn fȕr mini Bìgrìff braav ùnd tȕchtig, aber eben au echli z fescht ùfs Bùtzen ùnd sich schöön Aaleggen uus gsii ìscht. Ich hett mer guet chöne vorschtele, das ùs ìren en Bùtztüüfel woorde wäär!

Ìm Gȁgetȁil ìscht di zwȁiti wie mer amel gsȁit hȁt en ›Holderi­hoo‹ ùnd en rìchtige ›Ruech‹ gsii, wo gëërn ùnd rȁcht schier Fuermen­aarbet gmacht hȁt ùnd scho eender föifi hȁt lo graad sii wȁnn’s as Bùtzen ùnd Uufruume ggangen ìscht, ich sȁgen ìre doo Gret.

Di drìtti aber ìscht ȁigetli weder s Ȁint no s Ander gsii, tȕchtig ùnd graad, ùnd ich wett sȁgen e gueti Bìobachteri. Was i nȁmli vo de zwoo andere vernoo hȁn, ìscht wiitgehed vo ìre verzelt woorde. Ich hȁ drùm mȁngs Joor fascht nȕd gglaubt, was sii mìr ȕber ìri früenere Kameraadìne verzelt hȁt, das hȁt dȁnn scho ganz es ùmgcheerts Bìld vo bȁidne ggëë.

Gwont hȁnds ì zwoo Voorortsgmȁinde, es sìnd bȁid mìt schtram­me Mane ghüroote gsii ùnd hȁnd Chìnd ghaa. De Ruech ùnd Hol­­derihoo hȁt e perfȁkti Huusfrau ggëë, won aber schiints au fascht ›Profi­bùtzfrau‹ woorden ìscht, s mues aber sii mìt emen offne Huus, wo jedes wìder gëërn emool zùm e Kafi verbii choo ìscht. D Lisebeth aber, ùnd das hȁni sȁlber gsee, hȁt’s mìt de Bùtzerei gaar nȕd ase gnau gnoo, ìscht aber zfrìden ùnd glȕckli gsii debii.

Ich hȁn mer dȁnn öppe Gìdanke drȕber gmacht ùnd hȁ gmërkt, das es halt s Lȁȁben ìscht won ȁim formt ùnd modlet, ùnd mȁngmool gaar nȕd daas wo mer ì früenere Joor ȁbe ggleert oder sich sùscht aa­gȁignet hȁt.

Di drìtti nȁmli, wo mìt em Uurtȁil ȕber d Kolleegìne vìlìcht echli gaar rasch gsii ìscht, die ìscht dȁnn halt sich sȁlber ootreu woorden ùnd hȁt au lieber öppis Nöis ùnd Kreatiivs gmacht als en perfȁkte Huushalt z haa.

Ich lache hȕt mȁngs Mool ȕber mich sȁlber, wie falsch ich die drei liebe Frauen ì der Vergangehȁit iigschetzt ghaa hȁn, ùnd wett sȁge, das halt jedi ùf ìri Aart sìcher daas gglȁischtet hȁt wo s Lȁbe verlangt zùm ìn Eere graui Hoor ùnd e glȕcklichi Famìlie haa.

So mags aber au sii, das eso Lȁbeswiishȁiten ùnd Sprȕchwörter halt nùr en bìschrȁnkte Wërt ìn öiserem Lȁbe hȁnd, wìll ì de Ziit­schpani won es Lȁbe duuret eben au ìmmer en Huuffe vo ùssen ie ùf is zue chùnnt. Asewȁȁg chas dȁnn halt voorchoo, das es Sprȕchwort wie: »Jung gewohnt, alt getan!« nȕd ùmbìdìngt mues Gȁltig haa!