I han am Brȕneli wo so frìdli ruuschet
uusgruebet ùnd es Wiili gluuschet.
Doo hȁt scho sìd Ziite mȁng müede Gsell
de Tùùrscht chöne lösche vo Liib ùnd Seel.
wìll s Bȁchli won nȁȁbetabe rȕnnt
s Hergotts Wort ùnd siis Doosii verchȕndt.
S ìscht wie wȁnn am Wȁȁg ìd Eebigkȁit
das Brȕneli siis Schöpfers Verhȁissig trȁit.
[ 6 ]