I bsìnn mi no, wie wȁnn’s geschter gschee wäär, ad Ziit, won mer amenen eerschte Jȁnner bìn Noochberen ìsch go s Nöijoor aawöische. Ùf s Nöijoor sìnd ìmmer Bìrewegge bbache woorde, ùnd mit Thee vo teerete Chriesi ùnd Schnaps hȁt mer Rosooli gmacht. Jetzt am Nöijoormoorge sìnd d Manen ùs de Noochberschaft, de Schuemacher Alfred ùnd de Schaagg, aber au öppe der Adolf Buecher, ùnd ganz sìcher de Hesse Schaagg ùs em hìnderschte Hüüsli ìm Hìndergaden ȁne, cho s Guetjoor aawöische. Das ìscht ì öisere Gȁged fascht es Rituaal gsii, mìt fascht ìmmer de gliiche, althëërbbroochte Worte: «I wöisch der e guets, glȕckhafts nöis Joor ùnd vìli folgedi gueti, as gsùnd bliibsch ùnd Gotts Sȁȁgen ì Huus ùnd Schtall!» Dë Gascht ìscht dȁnn mìt Bìreweggen ùnd Rosooli bewììrtet woorde, mer hȁt ȕber daas ùnd ȁis prìchtet. No eme Wiili ìscht dȁnn uufbbroche woorden ìs nȍȍchscht Huus ùnd so wiiters rȁȁjùm.
I wȁiss aber au no guet, das hauptsȁchli elteri Fraue gëërn gsee hȁnd, wȁnn as eerschte Gratulant en Ledigen aaztrampe choo ìscht. Esoo hȁt mi als jùnge Pùùrscht d Mueter öppe gmaanet: «So haus jetz doch de Hùlda go s Nöi Joor wöische, seb de Schaagge Köbi ùnderwȁgs ìscht, mȁi die hȁt dȁnn Freud, wȁnn zeerscht en Ledige chùnt!»
Au Lüüte, wo mer sùscht s ganz Joor nȕd vìll noowegfrȍȍget hȁt oder a Verwandte, wie min Vatter, won ìmmer em Nöijoor no de Chìlen ìm Halperg ùnen ìscht go s Guetjoor wöische.
Es hȁt emool öpper gmȁint, ër hebs nȕd nöötig, dë alti Bruuch wiiterszfüere, ër wöischi jo niemertem öppis Schlȁchts. Die Uusaag ìscht aber schiints em ȁinten oder anderen ìn lȁtze Hals ggroote, ganz sìcher hȁt si nȕd zùn ere guete Noochberschaft biitrȁit.
[ 31 ]