Mini Grostante Barbara Brȁndli, ›d Becke Babett‹, Tagloowȁȁberi ì der Chüewȁid bì de Fiinwȁberei Elmer, hȁt ì jùnge Joore tȍȍrffe bìm ›Giiger Hoger‹, eme Pfȁnniger ùs em Obere Halperg – au bìkannt als ›s Bërnete Hanse Hoger‹ – leere Gitaare schpìle. Si hȁt au di alte Lùmpeliedli vo de ›Schtȁigȁssler Musig‹ no ali chöne. I hett ȁigetli scho ì jùnge Jooren ìmmer gëërn gleert es Ìnschtrùmȁnt schpìle, aber d Ziite sìnd nȕd eso guet gsii, das mer si het chönen e Handoorgelen oder e Gitaare lȁischte. Jetz hȁt aber en Vetter vo mììr Gitaare gschpìlt ùnd hȁt mer gsȁit, ër heb vor bald 40 Joor bìm Babettli siini Musigkȁnntnis gholt, si wùùrd vìlìcht au mìr e paar Schtùnde gëë. D Tante hȁt si zwoor zeerscht bsùnen ùnd gmȁint, sii seig scho z alt ùnd chöni au nȕme wie früener sìnge, ùnd wiiters seig au ìri Gitaare nȕme guet ìm Schtand. Nùr, dë kabutti Schtȁȁg hani dȁnn sȁlber chöne flìcke. Esoo ìsches choo, das i mȁngi Wùche lang ìmmer ame Friitig Oobig ìs Hüebli fȕre bì go leere schpìle. Das si d Fìnger a d Saite gwöned, sìnd zeerscht nù Taarmsaiten uufzoge woorde. I mag mi no guet a di alte Lieder erìnnere, won i ha müese leere, wìll’s eso alt gsii sìnd, as i’s sȁlber no nie ghöört ghaa ha: ›Du Mädchen vom Lande‹, ›Ùnd wȁnn’s emool schöön oober ìscht ùnd ùf den Alpe grüen‹. Wȁnn dȁnn d Babett guet uufglȁit gsii ìscht, hȁt si mer ìmmer no öppen es Lùmpelied gsùnge. Zwoor hȁt das ìrer eltere Schwöschter, der Ida, won mìt de Babett zȁmen es Wùlen- ùnd Mërceriilȁdeli ghaa hȁt, nȕd ìmmer passt, ùnd si hȁt öppenemool ganz verschrocke gmȁint: «Aber Babettli!» Nù esoo ëërnscht ìscht die Iischprooch mȁischtens nȕd gmȁint gsii. Wȁnn nȁmli miner Leermȁischteri emool en alte Vërs nȕme z Sìnn choo ìscht, sìcher hȁt dȁnn d Ida no gwȕsst, wie’s wiiters goot.
Item – i ha bì dëre Musiziererei en Huuffe Sache vo früener vernoo. S Lȁȁdeli hȁnd die zwoo Schwöschtere vom ›Hüeblichrȍȍmer‹ Oberholzer ȕbernoo, won zwee Söön ùnd zwoo Tȍchtere no am Lȁbe gsii sìnd. De Schaaggi ìscht Leerer gsii im Amt ȁne, der Ernscht z Samschtageren obe. D Bërta ghürooten ìm Tüütschen ùssen ùnd s Fridi chani nȕme rȁcht sȁge woo. Aafoo chrȍȍmere hȁt aber d Ida dȁnen ì der Beckerei, wo bìs ìm 1926i en ›Landwìrtschaftlige Komsuumlaade‹ gsii ìscht, wo mer nȁbet Broot au Lȁbesmìttel, Petrool fȕr d Lampen ùnd landwìrtschaftlis Wërchzüüg hȁt chöne chauffe. Au ìsch det d Salzwoog vom obere Gmȁindstȁil gsii (Salzregal). Au han i vernoo, wohëër mini Uurgroseltere choo sìnd. [ 13 ] Beedi hȁnd Brȁndli ghȁisse vo ùnen ùnd hìnen em Schuelhuus.
Bald emool hȁni di wìchtigschte Toonaarte chöne schpìlen ùnd au ìmmer mee Freud draa ȕberchoo. Lȁider hȁt dȁnn e bööses Oogfell em Ganzen es Ȁnd gsetzt. Doch no mȁngmool chùnt mer wìder z Sìnn, was i vo dene zwoo lieben alte Jùmpfere von alte Ziite ghöört hȁn.
[ 14 ]