Bìs öppen ìm 1950i ìsch es ì öisere Gmȁind Bruuch gsii, das di ledige Pùùrschte bìme frìsch verlobte Pȁȁrli, won de Brütigam nȕd en Hiesige gsii ìscht, sìnd go der Aaschtand iizie. Zwoor nù ì de mȁischt püürlichen Ùssewachte. Seb dë Bruuch früener au ìm Doorf ggùlte hȁt, ìsch mer nȕd bìkannt. Esoo aber mȍchti verzele, wie’s öppen a somen Oobig zue ùnd hëër ggangen ìscht.
Di ledige Pùùrschte, won doozmool nȕd bsùnderbaar ȁngi Bìzieige zùnenand ghaa hȁnd, sìnd ìmmer dȁnn ȁis gsii, wȁnn’s drùm ggangen ìscht, en ùsswärtige Chìlter echli go z rùpfe. Esoo hȁnd d Hüebler Ȁnds Vierzgerjoor grad e paar Mool dë uuralt Oberlȁnderbruuch no chönen uusüebe. Mer hȁt scho es Ziitli vorhëër – hȁimli notüürli – probiert usezfìnde, wȁnn dë ›Zliechter‹ zù siner Liebschte choo ìscht, dȁnn emool abgmacht, «em Samschtig em halbi Nüüni gìlts!» Mȁischtens hȁt mer jo ì de Famìlene grȁchnet demìt, das die Pùùrschte sich emool wëërded mȁlde, ùnd ich glaube sogaar, nȕd wiit dernȁbet z roote, mer wäär sogar enttüüscht gsii, wȁmmer eso es Mȁitli ȁifach eso mììr nüüt, dììr nüüt hetti zie loo. Nùr, mer hȁt ùf ìrged en Aart z mërke ggëë, wȁnn das mer aarùcki. S wäär jo eebig schaad gsii, wȁnn’s nüüt z Trìnken ùme ghaa het. Au hets jo chöne sii, as dë Pùùrscht ooni s nöötig Baargȁlt z Liecht choo wäär. So ìscht mer dȁnn am Oobig zȁmechoo, au elteri Semeschter von Ledige hȁnd gëërn mìtgmacht. Sobald dë Brütigam iitroffen ìscht, hȁt mer gchlopfet ùnd bìm Iechoo em nöibbachne Bruutpaar hërzli ggratuliert. Dȁnn ìscht ȕber daas ùnd dìses gschprȍȍchlet woorde, vom Wȁtter, vom Vee ùnd wër ȁcht nȍȍchschtens öppe no wett hüroote. Jee no em Chönen oder Vermöge, ìscht Moscht oder Wii uufgschtelt woorde, ì de chalte Jooreszit au Kafi, ùnd bald ìsch mer frööli zȁmeghocket.
Min Vatter hȁt amigs verzelt, früener heb de wifscht von Pùùrschten en Aard e Predig ghaa ùnd mìt humoorvole Worte dem Brüütigam ìs Gwȕsse gredt, aber au d Vorzȕȕg vo de Bruut echli usegschtriche, notüürli ȁigetli alls, zùm der Aaschtand möglichscht hööch uusfalle z loo. Je no de Schtìmig, oder besser gsȁit no der uuftìschete Tranksaami, hȁnd si dȁnn die Pùùrschte mìt Dank verabschìdet ùnd sìnd mìt em ȕberchoone Chùnten ìn e Wììrtschaft go wiitersfȁschte.
Mer hȁt amig gsȁit, wee dem, wo si hett wele trùcken ùnd de ledige Pùùrschten es Schnìppli schloo – fȕr dërig hejgs dȁnn ìmmer no öppen en Doorfbrùnen ùme, zùm de Muet echli chüele. [ 34 ] Wër aber ooni Ùmschwȁiff sin Aaschtand zaalt hȁt, dë ìscht sìcher gsii, das em ì de tȕnkleschte Nacht bìm z Liecht Goo nüüt passiert ìscht.
[ 35 ]