Wȁnn ich Erìnnerigen ùs miner Jugedziit uufschriibe, chùmi nȕd drùmùme, au öppis vom Walder Veetokter z prìchte. Bìs ìm 29i ìscht de Jakob Chȁller ìm Bëërgli z Wald, deet oben a de Pariëëre, fȕr d Gsùndhȁit von Tiere verantwortli gsii. Gschtammt hȁt er us de Tanneregg ìm Riet hìne. De Jakob Chȁller ìscht ì de Gmȁind e Reschpȁktspersoon gsii, ùnd mer hȁt glii emool gmërkt, das er gwönt gsii ìscht z kùmidiere. Kȁi Froog bìmen alttienete Veterinääroberscht. I bsìnn mi guet, wien amigs d Mueter ìn en Uufregig choo ìscht, wȁnn’s ghȁisse hȁt, mer mües de Veetokter haa. En Huuffe hȁt do müese voorbìrȁitet wëërde. En elters Hȁmp, wo mer em Veetokter hȁt müese paraad haa zùm Aalegge – dȁnn gnueg waarms Wasser ìme Mȁlchchessel ìne – es Handtüechli, es suubers notüürli – es Schtùck Chërnseupfen ùnd en zwȁite Chessel oder es Wȁschbecki zùm d Hȁnd wȁsche drìn, ùnd es groosses Kafibeckeli ùnd e Ziitig, ùnd Lüüt hȁts bbruucht – bìnere Chalberchue mìndeschtens no zwee Noochbere – dȁnn no, hȁts dȁnn glii emool ghȁisse: «Wo ìscht dȁnn d Mueter, hȁt die kȁ Ziit?»
Früener seig de Veetokter ùf em Ross z rite choo, schpȍȍter mìt em Töff, d Schpìtzzȁȁrafflen ùnd anderi Sachen ì de Militäärsaggosche verschtaut. Das ich mi mag erìnneren aber dȁnn mìt eme chliinen Auto, eme Ford T, won er ùs Sicherhȁitsgrȕnden ìmmer ȁnen am Bach abgschtelt hȁt. De Tokter ìscht drùmm emool derzuegfaare, won de Chrȍȍmer Bìrchmȁier de Wȁȁg ȕber de Bach verpasst hȁt ùnd ì de Schtude glandet ìscht. All Lüüt, hauptsȁchli d Puuren ì de Gmȁind ùnd drȕberuse, hȁt de Jakob Chȁller kȁnnt, ùnd ìscht emol öpper Oobikannter ùme gsii, hȁt er nȕd lùgggloo, bìs er gwȕsst hȁt, wohëër ùnd wohii.
No mȁischtens hȁt mer dȁnn müesen ìs ›Bëërgli‹ abe go Mediziin hole. Dë Gschmack vo verschìdenen Arzneie, vor allem vo Desìnfȁkzioonsmìttel, ìsch mer ìn Erìnnerig bblìbe, aber au di lüütseeligi Aart vo de Frau Veetokter, ere Schwöschter vom Oberscht Schpȍrri ì de Hȁlferei. Scho ìm 29i hȁt de Soon Ernscht Chȁller d Praxis ȕbernoo, ùnd de Vatter ìscht nù no uushìlfswiis ìs Ghȁischt choo. Emool bìnere Nootschlachtig cho Flȁischschau mache. Dȁnn aber hȁt der alt Veetokter no mȁngs Joor lang fȕr d Veezùchtgnosseschaft de Chȁlbli d Ooremaarggen ietrùckt. I mag mi erìnnere, das de Tokter Chȁller emool ìm Wìnter ìscht cho es Chalb marggieren ùnd vo öis ewȁg no hȁt müese zùm Grȁnzewììrt, wo dȁnn s Vee ì de Schwȁmialp obe ghaa hȁt. [ 25 ] No de Deviise: «Wer raschtet, roschtet!» sìnd di mȁischte Gȁng mìt em Welo oder z Fuess gmacht woorde. Di Sȁb Ziit hȁt öiseren alt Veetokter aber au gërn mìt de Lüüte gschprȍȍchlet ȕbers Wȁtter, d Politik ùnd daas ùnd dìses. Wohii jetz au d Noochberstochter ghüroote heig, ùnd was ȁcht em Bopmer Ernscht siin Jùnge machi?
lm Zwȁite Wȁltchrieg hȁts dȁnn fȕr der alt Veetokter oogsìnnet e nöiji Uufgoob ggëë. Als Veterinääroberscht hȁt er freiwillig zwȁi Joor Dienscht glȁischtet ì de Pfërdikuuraschtalt, zeerscht z Rapperschwiil ùnd schpȍȍter sogaar no z Fribùrg ìne. Demìt hȁt er Veterinäären entlaschtet, won dihȁimen e Praxis ghaa hȁnd. Mer hȁt z Wald ùne dȁnn e Ziitlang verzelt, es gäb goppel en lange Chrieg, der Oberscht Chȁller heb no e nöiji Uniform poschtet! Nach dem Dienscht hȁt dȁnn de Jakob Chȁller bìs zùr Uufhebig vo de Razionierig d Huusschlachtige gwoge, das s Chriegswììrtschaftsamt gwȕsst hȁt, wìvìll Maargge müend abzoge wëërden ùf de Lȁbesmìttelchaarte. Es hȁt schiints Puure ggëë, won gmȁint hȁnd, mer chönn eso es Söili scho echli liechter machen ùnd ȁifach es Schtùck Hals zwȕschetusehaue. Em güebten Aug vom alte Veetokter ìsch au eso öppis nȕd entgange, ùnd er hȁt glii emool dùsse ghaa, das zwee Halswìrbel fëëled.
Trotz de vìlne sìder vergangne Joore tȁnki no mȁngmool a di sȁbe Ziite zrùgg, ùnd vìli scho lang vergȁsse gglaubti Erìnnerigen a so ganz gwöndligi Bigȁbehȁite wëërded wìder wach.
[ 26 ]