Mir hȁnd im Ghȁischt ìmmer en lange Schuelerwȁȁg ghaa. Knapp zwee Kìlomeeter, hȁt mer ȁmel amigs gsȁit, seigs de Schtrooss noowe. Das wäär fȕr chliini Bȁi schier e Halbschtùnd. Aber ȁbe, wäärs – wȁnn dë Schuelerwȁȁg nȕd eso vìll Glȁgehȁite zùm Luegen ùnd Ùmeplȁmperle hetti. I tȁnke doo an ali di vìle Sitegrȁbe mìt ìrne Rosschöpf ìm Früelig. Aber scho de Fröschlȁich ìscht öppis gsii, wo mer eben echli gnäuer hȁt müese gschauen ùnd au öppedie ìn ere gfùndne Bȕchs ìne hȁt mȕse hȁinëë, zùm ìm Brùnen oder ìn eren alte Gelten e Fröschezùcht mache. Oder dȁnn di vìle Trochemuuren ì der Schtȁigass oder d Chȕȕrzi deruuf, deet hȁt mer, wȁmmer lang gnueg gwaartet hȁt, sìcher öppenemool bì Sùneschii es Ȁidȁchsli chöne bìwùndere. Mȁngmool ìsch das halt echli lang ggange, ùnd d Mueter hȁt müese schìmpfe: «Wo sìnd er wìder ùmeggȁnggelet? Ìr setted jo scho bald wìder ì de Schuel sii!»
Vo öisem Schuelwȁȁg gìts aber au en Huuffe z verzele. De ›Taavete Liina‹ ìri Zùckerbìrli sìnd eso öppis, wo mer scho s ganz Joor druuf planget hȁt. Zwoor wùùrd mer hȕt sȁȁge: «Was sìnd ȁ scho Zùckerbìrli, es gìt besseri, ùnd vor alem nȕd nu eso Grȕnggeli!» Daas hȁnd d Fȁlmisschüeler ȁmel au tȁnkt, wȁnn’s schtatt de Zùckerbìrli, wo mer obe de Schtrooss hȁt tȍȍrffen uuflȁȁse, nȁȁbet em Wagner sim Schöpfli di rootpaggeten Ankebìre probiert hȁnd. «Schtrielibuebe – Schtrielibuebe!», hȁts dȁnn ùnenue töönt. S Tüüffi Lisettli hȁt halt vo öiserem Glùscht gwȕsst ùnd hìnder de Beerischtuuden uufpasst.
Nȕd all Fȁlmisschüeler sìnd gëërn ìd Schuel, nȁi bìwoori. Esoo hȁt de Noochber siim Jȕngschten öppenemool müese vor em Huus ùsse chlöpfe mìt der Gȁisle, wȁnn er gsee hȁt, wie dëë schtatt ìd Schuel z goo hìnder s Chuenze Hüenerhoof öppis ùmeplȁmperlet hȁt.
Wie ȕberall ùf de Wȁlt hȁts au ùf dem Schuelwȁȁg öppedie echli Schtriit ggëë, ùnd di Chliinen ùnd di Schwächere hȁnd si ȁifach müese tùppe. Doo hȁni emool ùf em Hȁiwȁȁg, wo mi di groosse Mȁitli hȁnd welen uusfötzle, ìm Siitegraaben en Füürsalamander gfùnde. «Duu chùnscht mer jetz grad rȁcht!», tȁnki ùnd bìn mìt dem Tierli dene zwoone, won en ììfaami Angscht dervoo ghaa hȁnd, hìnenoowe grȁnnt. Em Huldi dihȁime schier ùfs Brȕggli ue. Em andere Taag hȁt mi dȁnn de Schuemacher Alfreed ìs Gìbȁt gnoo ùnd gmȁint: «Mer tüeg doch d Mȁitli nȕd eso verschrecke mìt dërig gruusigem Züügs, das chönnt dene jo ziitlȁȁbes noowegoo!»
Emool hȁnd di sȁb Ziit d Fȁlmisser Schüeler öppe föif, sȁchs Wùche lang müesen en Umwȁȁg machen ìd Schuel [ 20 ] ùnd wìder hȁi. Das ìscht esoo choo: Zwoo Schuelkoleegìne hȁnd mìtenand Sȁili ggùmpet oder eso öppis Äändlis, wie’s gnau ggangen ìscht, hȁt vo öis niemert gwȕsst. Sìcher ìscht – em Emil Hess ì der Schtȁigass siin Schottecharen ìscht uusgloffe, ùnd es hȁt ghȁisse, d Fȁlmisgoofe seigeds gsii! Ùf all Fȁll sìmmer eme Moorge vo de Frau Hess rȁcht oosampft abpùtzt woorde, ùnd mer seled nù waarte, bìs is der Emil verwȕtschi! Zùm dem etgoo sìmmer dȁnn halt ȕber d Hanseereten ùnd Schtȁiwȁid, ùnd denoo de Buuacher hìndere hȁi ùnd wìder ìd Schuel. Lùschtig ìsch gsii, das der Umwȁȁg weniger Ziit bbrucht hȁt als normaalerwiis de Schtrooss noo. Das es de Nȍȍchi noo mȁng Mool länger goot, hani dȁnn erfaare, wo’s im Ghȁischtwȁidschüürli jùng Tachse ghaa hȁt. Won i emool vo der Schuel hȁi deet deruuf gschuenet bì, gseeni hìnder em Schüüregg es jùngs Tierli sich tùcke, i hȁn dȁnn lang glueget ùnd tȁnkt, es chönnted jo no mee ùme sii. Eso ìscht d Ziit vergange, ùnd won i hȁi choo bi, hȁts nù no en Tȁller Sùppe ggëë ùnd dȁnn hȁts ghȁisse, im Hui wìder d Wȁid aab ùnd d Sandgrueb uus, de Leerer verschtoot do kȁi Gschpass!
Ìm Wìnter hȁt mer ìmmer scho bì der Oo hìndere abgchȕȕrzt, ȕber de Füürwejer ùnd vor s Taavete Schtùbefȁischter dùren ùnd ȕber de Chùmmel hìnder em Aarmehuus dùre gradwȁȁg ìd Schtȁigass hìndere.
Ja, ùnd no e Bigȁbehȁit vom Schuelwȁȁg ìsch mer z Sìnn choo. Di sȁb Ziit ìscht de Schaffner, en Rosshȁndler, Pȁchter vo de Pooalp gsii, ùnd sin Verwalter Gosswyler hȁt jedes Joor mȁngs Fueder Schtrau ìd Hööchi uegfüert. Bìs ìd Schtȁigass sìnd dȁnn mȁischtens zwee Wȁge zȁmeghȁnkt bbroocht woorde. Deert hȁt mer ȁine lo schtoo ùnd ìsch en em Nomittag go hole. Jetzt hȁts riiffi Chriesi ghaa am Schtroossebaum, aber das Fueder ìscht echli zwiit obe gschtande, zùm em Gatter noowen uechlȁderen ùnd go Chriesi schölme. De Rüedel Gerber ìsch dȁnn schiints ùf d Idee choo, mer chönnt doch en Meeter retuur faaren ùnd dë Fall wäär klaar. De Grööscht, de Chuenze Bërt am Tiechsel, de Buecher Fritz a di vorder ùnd de Rüedel a di hìnder Schpȁni, dȁnn chönntis groote. Aber oowee, di vorder Schpȁni hȁt ȁisiitig zoge, de Bërt hȁts ewȁgggrüert, ùnd s Fueder ìsch nȁbet em Schtȁigassbrȕneli s Poort ab troolet. Am Nomittag seiged dȁnn schiints vier Vȁtteren am Schtrau Laade gsii, ùnd dihȁime hȁts chuum nù es Tùnnerwȁtter abgsetzt.
Öppis ganz anders ìscht mer aber vo mim Schuelwȁȁg ìn Erìnnerig bblìbe. Ì der eerschten ùnd zwȁite Klass ìsch der Emil Bȕttner Leerer gsii. Dëë ìscht ùs de Schtadt choo ùnd hȁt fȕr öis Puuregoofe tȁilwiis ȁifach koomischi Ideeë ghaa. Mììr, won ȕberall ìm Drȁck ùmeggrȕblet hȁnd, mìr hȁnd doch sȁlte suuber Fìngernegel ghaa, ùnd die Chöge sìnd [ 21 ] dȁnn eerscht no z rasch wìder z lang gsii. Esoo hȁt mi ȁmel de Bȕttner zwȁi Mool mìt lange Fìngernegel verwȕtscht ùnd schtantepeedi hȁigschìckt go’s abhauen ùnd wȁsche. S eerscht Mool hani dihȁime no schier s Fȕdli voll ȕberchoo. Jetz s zwȁit Mool bìni bis ì s Grütters ue gschprùnge, deet gseeni d Tanten Ida vom Wùlelȁȁdeli hìnenùsse mìt de Lydia bìme Schwȁtz. «Halt,» tȁnki, «das wäär d Löösig!» D Tante hȁt mer dȁnn ì der Chùchi ìne d Negel gschtùckt ùnd es Becki voll Wasser ggëë zùm d Hȁnd wȁsche. Au es Guezli hȁt no abglampet. «Alles guet ùnd rȁcht, aber fȕr hȁi ùnd wìder ìd Schuel bruucht mer jo mìndschtens dreiviertel Schtùnd!» I bì hìnenuse gwȕtscht ùnd hȁn deet gwaartet, bìs di Groosse Pause ghaa hȁnd, ùnd bì dȁnn echli ùsser Ooten ìs Schuelhuus abe trabet. Kȁin Mȁntsch hȁt öppis vo dem Bschìss gmërkt, ùnd de Leerer hȁt sìcher Freud ghaa, das ich ì der Folg jede Moorge dihȁime zeerscht d Fìngernegel gschauet ùnd au d Chnödli mìt Bȕȕrschten ùnd Seupfe grìblet hȁn. Nomool de Chȁib ȕberchoo vo der Mueter hȁni scho gaar nȕd welle!
Wȁnn i hȕt gseene, wie d Schüeler mìt em Auto ìd Schuel bbroocht ùnd wìder abgholt wëërded, verbaarmeds mi mȁngmool, ìsch doch eso en Schuelerwȁȁg öppis fȕr s ganz Lȁbe Oovergȁsslis. Wie langwiilig wäär doch öppe sonen Taag vergange, wȁnn nȕd de Schuelerwȁȁg eso ìntressanti Oobigtüür paraad ghaa hett!
[ 22 ]