Amene schööne Sùmmermorge, mer hȁt öppe 1932 zelt, bìni mìt Fëriechìnd vo Zùùg ìs Hüebli go poschte. I bsìnn mi guet, doozmool hani e gfȕȕrchigi Angscht vor den Auto ghaa. Alpott, so hȁts mer gschùne, ìscht eso en Schtìnkchaare z faare choo, öppe drei oder vier sìnds sìcher gsii. Ìm Broot- ùnd Schpezereilade vom Hüeblibeck hȁt mi em mȁischte der Tanten ìri Zȁltlibȕchs aazoge. Aber was mi dë Tag nie vergȁsse loot, ìscht dȁnn schpȍȍter ùf em Hȁiwȁȁg passiert! Wo mer gȁgem Chȕȕrzihölzli uegschuenet sìnd, ìscht em Waldrand ȁnen en eltere Chùndi a de Sùnn glȁȁgen ùnd hȁt mìt sire verlùmpeten Aaleggi ùf öisi Fëriechìnd en groossen Iidruck ggmacht. Item – mer hȁnd dë Maa trotz siim Brüederligschmack mithȁignoo. «Gȁll Ùnggle, du hȁscht scho Aarbet fȕr dë Maa, wȁischt er wùùrd schiiten oder bȕȕrdele?» Em Vatter hȁt die Sach nȕd eso rȁcht passt, aber wȁnn z drìttehööch bbȁttlet wììrt, chammer fascht nȕd nȁi sȁȁge. E verflìxti Sach; wo sell das Mȁnndli schlooffe? Jo nù dȁnn halt ìm Schtall ì der Schtreu. I bsìnn mi, wie wȁnn’s geschter gschee wäär. Em andere Moorgen ìscht de Vatter ùs em Schtall choo ùnd hȁt prìchtet, bim Iitue seig di eerscht Chue ùnder d Tȕȕr choo, heb d Nase grȕmpft ùnd dȁnn wìder ùmgcheert – ër hejg jedi ȁinzeln müesen am Hȁlslig inefüere. Nù – De Hȁiri hȁt si schiinbar glii an Schtallgschmack gwönt ghaa, ùnd mììr hȁnd müese froo sii, won en no öppe zȁȁ Tage s Rȁisfieber wìder phackt hȁt.
En aarmi Zueversicht ìscht de Schtȁiger jo scho gsii! I wȁiss no guet; er hȁt amigs zùm Znüüni sin obligaate Moscht ìme groosse Pierglaas ȕberchoo – het mer ìmm en Liter uufgschtelt, wäär au dëë nochane lëër gsii. Wȁmmer de Znüüni ìn Schopf hìndere bbroocht hȁnd, hȁt er öppen ìn eren Aawandlig gmȁint: «Jo jo, Chìnde, daa ìscht Tüüfelszüüg, fanged nie aa mìt dem chȁiben Alkohool!», ùnd vìll hȁt er vo siire Bërta verzelt. E bschrȁnkti Frau, won ìm Saagerȁi ùnen ìd Fabrìk ggangen ìscht ùnd aaschiined der ȁinzig Mȁntsch gsii ìscht, won emool ì s Hȁiris Lȁȁben echli Liebi ùnd Zuenȁigig bbroocht hȁt. Ich bìn dȁnn no z jùng gsii zùm d Zȁmehȁng z verschtoo, aber tuuret hȁt mi das Manndli gliich.
Vìll Joor schpȍȍter – es ìscht wìder Sùmmer, ùnd de Noochber hȁt grad Heuhane. Mir sìnd bì Hame, Broot ùnd Moscht ì de Chùchi ghocket, der Alfred, d Hùlda ùnd s Hùldi – der Isler Schang, s Buechers Frìtz ùnd iich. Doo, wie wȁnn er’s gschmöckt hett, ìscht zmool ase schüüch de Schtȁiger Hȁiri uuftaucht – ër ìscht sȁbi Ziit sùscht näumen ìme Bȕȕrgerasiil gsii. Nù no e paar Mool ìm Joor hȁt en s Rȁisfieber ȕbernoo. Bsùnders gschprȍȍchig ìsch er a dem Oobig gsii, scho drùmm vìlìcht, wìll de Schang [ 37 ] siini Bërta au guet kȁnnt, jo gaar emool ì der Fabrik vier Joor nȁbet ere gwobe hȁt. Ase hȁt de Hȁiri verzelt, wien ër siini Bërta kȁnegleert hȁt, ùnd werùm d Gmȁind di Bȁide nȕd hȁt lo hüroote. Ëër en schwachen, iifeltigen Ùmelauffi, ùnd sii au eener schwach bìgaabt. Aber esoo hȁts mer gschùne, das es doch dëren iifeltige Lȁptig vo dene Zwȁine het chönen es Bìtzeli Freud ùnd Zuewȁndig gëë. Item – wie’s öppen eso goot, nȕd lang nochanen ìscht em Hȁiri si Lȁȁbesrȁis z Ȁnd ggange, ùnd di trochen amtli Aazȁig ìm ›Volksblatt vom Bachtel‹ hȁt ì mììr es Bìtzeli Weemuet lo uufchoo, nù scho wìll mìt em Hȁiri ȁis von alte Doorforiginaale verschwùnden ìscht.
[ 38 ]