Won iich ìm 1944i ùf Wetziken ì di Landwììrtschaftli Wìnterschuel ggange bìn, hȁmmer de Ruedi Chȁgi vo Tann als Tüütschleerer ghaa. Ëër ìscht en Schuelmȁischter vo altem Schroot ùnd Chorn, aber ooni d Härti vo Sȁbne gsii, ìm Gȁgetȁil, ëër ìscht mer eso rȁcht als Vatterfiguur voorchoo, won ùf siini Aard sìcher all Schüeler aagschproche ùnd mìtzoge hȁt. De Ruedi Chȁgi ìscht en groosse Förderer vo der Töösstaaler Mueterschprooch gsii ùnd hȁt is esoo au no vìll ùs siine Büechlene, won ëër drìnn alti Bìgȁȁbehȁite bìschriibt, voorglȁȁse. Öisere Tüütschleerer ìscht ì der Nȍȍchi vùm Tanner Schuelhuus dihȁimen ùnd en fliissige Mìtarbȁiter vom ›Landpott‹ z Wìnterthur gsii. Deet sìnd au regelmäässig Mùndaartgschìchte von em abtrùckt woorde. Gschìchte vùm ȁifachne Volch; vo Schpìnner ùnd Wȁȁber – vom Gȁisse Rüegg, aber au ganz vìll Bìschriibige vom Lȁȁben ìn alte Flaarzhüüseren ìne. Di ȁifachni Aard vom Ruedi Chȁgi als Leerer z Wetzike, wie als Mȁntsch ùnd Bȕȕrger vùm Oberland, hȁt mich ìmmer tüüff bìiidruckt, ùnd ëër ìsches gsii, won ì mììr d Freud am Zȕritüütsch lȁȁse ùnd schriibe gweckt hȁt. Esoo gìts hȕt no Mùndaartuufzȁichnigen ùs sȁbere Ziit, wo mer ìmmer wìder dienli sìnd, früendere Gìdankegȁng noowezsìnen ùnd lang vergangeni Bìgȁbehȁite wìder tüütli vor mer z haa. Esoo hani doozmool mȁngi Schriibmaschinesite gfȕllt, ìm Zȁmehang mìt der Töössuuforschtig ùnd ìrer ›verloorne Wȁlt‹. Vo Ghööft wo verschwùnden ùnd hȕt ìme tüüffe, gschlossne Wald no als Fluurnȁme vù der früendere Bìsidlig ìm obere Töösstaal verschteckti Züüge sìnd. Tanke, Ruedi Chȁgi, fȕr diini Aaregige doozmool, wo mììr fȕrs ganz Lȁȁbe mȁngi bsìnnligi Schtùnd gschȁnkt ùnd no ìmmer d Freud a der Mueterschprooch erhalte hȁnd!
[ 7 ]