Eso no miner Erìnnerig mues es öppen im 34i gsii sii, min Grosvater ìm Ghȁischt hȁt ȁmel nȕme glȁbt, hȁnd mi Schwöschter ùnd iich vom Götti z Wërnetshuuse zwee Lampiöön ȕberchoo. Jetz ìsch notüürli e Müedeten aaggange, mer sett doch em eerschten Auguscht ùf d Schȁidegg go s Augschtefüür luege. Mer het jo dȁnn ùf em Hȁiwȁȁg Liecht vo dene Lampiöön ùnd wùùrd de Wȁȁg sìcher wìder fìnde. Wìll au no Fëriechìnd doo gsii sìnd, hȁtt si de Vatter erwȁiche loo, ìscht echli früener ìn Schtall, ùnd esoo ìsch mer no fascht taags ùf d Schȁidegg ue choo.
S Schteubles hȁnd doozmool no öppe Fëriegescht ghaa. Sȁb Joor wȁissi ìscht der Otto Schufelberger, en Schuelkameraad vo de Mueter, dobe gsii. Öiseri Famìlie hȁt sich es Schtùck nȁbet de Wììrtschaft es Plȁtzli uusgsuecht, amen alte Holztìsch. Mìr Chìnd ùnd d Mueter hȁnd es Glaas Lìmenaden ȕberchoo, ùnd de Vatter siin obligaate Zwȁier Truttiker trùnke. Eso noodisnoo ìsches dȁnn ganz tùnkel woorde, ìm Weschten ìsch s letscht Oobigroot verglüet. Dȁnn hȁtt mer wiit ȁnen em Obersee, öppen oben a Lache, s eerscht Füür gsee uufflacke, ùnd bald ìscht rùndùmen ȁin Fùnken em anderen aazȕndt woorde. D Chìnd, won ùf de Hööchi gsii sìnd, hȁnd’s fascht nȕd mögen erplange, bìs de Fuschter-Franz, s Schteubles Chnȁcht, au s Schȁideggfüür aazȕndt hȁt. Echli wȁg vom Gìbäu Rìchtig Brandegg hȁnd d Flame bald gȁg de tùnkel Schtëërnehìmmel ue zȕnglet ùnd hȁnd wiit ìs Land use Chùnd too‚ as au do obe d Grȕndig vom Bùnd vo den Ȁidgenosse gfiiret wììrt, ùnd tȁnked emool, öppe zȁȁ bìs fȕfzȁȁ Rageete sìnd sìcher gȁg de Hìmel zìscht ùnd hȁnd öppenemool en farbige Fùnke gheie loo. Nù z bald ìscht das Füür abebbrȁnnt gsii, es hȁt no fȕr jedes es Schtùck Baumerflade ggëë, ùnd scho verzelt d Mueter vom Hȁigoo. Nù so dȁnn, öiseri Lampiöön sìnd aazȕndt woorde, ùnd langsam hȁt mer si ùf de Hȁiwȁȁg gmacht. Es ìscht aber mìt dem Liecht ùnd em de Wȁȁg Fìnde gaar nȕd eso wiit hëër. Glii emool bìni s eerscht Mool ìs Poort‚ gȁgem Schȁidegg-Pȕggel ie gschuenet, ùnd dùnen ìm Rank ob em Schääf hȁts mi bìgoscht fascht ùnder em Schtacheltroot dùre s Port ab gschletzt. De Lampion ìscht verlöscht ùnd hȁt ùf de Siiten en groosse Schranz verwȕtscht, mer hȁnd en nȕme chönen aazȕnde. Zwoor hȁt mer, sobald mer si ad Tȕnkli gwönt gsii ìsch, de Wȁȁg ee besser gfùnde. Ìs Felixen obe hȁt mer dȁnn d Abchȕȕrzig gȁges ›Schaaggen‹ ùnd s Riet abe gnoo. Dank s Vatters Tȁschelatërnen ìsch mer au doo zrȁcht choo. Ȁis aber bsìnn mi no hȕt, wo mer gȁg s Riet abe choo sìnd, gseemer en Huuffe chliini Liechtli. [ 28 ] Eso es ganz schwach bläulis Liecht ìn Halmen ìne, ùnd ì de Lùft sìnd au eso mùnzigi Liechtli ùmegfloge. ›Glüewȕrmli‹, hȁt de Vatter ërchläärt, d Wiibli, won nȕd chönd flüüge, tüend mìt ìrem Liechtli de Mȁnndli, won ì de Luft ùmesùred, de Wȁȁg wiise zùm sich ìn Halmen ùne fìnde. Bìscht dȁnn echli z nȍȍch anechoo, hȁnds ìri Liechtli zmool abglöscht. Dihȁime hȁts no es Glaas Thee ggëë, dȁnn hȁts ghȁissen ìs ›Guschi‹. I ha di sȁb Nacht träumt vo Liechter, wo ì de Lùft ùmeflüüged, ùnd ùf ȁimool ìsches tùnkel woorde, ùm s Guggers hani de Wȁȁg nȕme gfùnde.
[ 29 ]