Ame schööne Früeligssùndig bìni mùnter em Maarchschtȁi zue gloffe. D Määrzeblueme hȁnd ìri Chöpfli goldig a d Sùne gschtreckt, ùnd ìm Haslebusch hȁnd d Mȁisli bbalzet. Vor i de Neuwȁȁg ii bìn, han i nomool zùn verschneite Bëërge zrùggglueget. Dȁnn goots em Waldleerpfaad noo ìn Zȕri Uurwald ie. D Peschtilȁnzwùùrz mìt ìrne wiisse Schtrüüss hȁnd bblüet, ùnd s ìscht mer der alt Schprùch ùs der Peschtziit ìn Erìnnerig choo; es heig ìm Töössgìbiet es Vögeli gsùnge: «Bìnz ùnd Bȁnz ùnd Boldrioo, bìnd ùm de Hals, dȁnn chùnnsch devoo!» Ob de Töösshalde zue hȁts woorhaftig scho Zaawùùrz wo blüet, ùnd nȕd wiit devoo Hȁntscheli ùnd Mìlzchrut. Es Solitäärbiili troolet ìm Bluescht ùmen ùnd suecht Pole fȕr di jùngi Bruet. Ìm vordere Hesserous blüet goldig en Alpesaalwide, ùnd nù e paar Meter devoo ìsch de Chȁllerhals (Zieland) berȁits am Verblüe. Jetz goot’s nìtzi em Moomìlchgùbel zue. De Wasserfall hȁt hërrli vìll Wasser ùnd schtüübt, das es prȁchtigi Rȁgeböge gìt. Bald bìni a de Vordertööss ùnen ùnd marschiere de Chesslen ùnd em Vȁschperrous verbii de Bachschȁidi zue. «Raap, rapp!», chiidts vo de Bruederegg hëër. Au d Rappe gschpüüred de Früelig.
I sìne, wie vìll as i ìn Buebejoore mueterseelenelȁi do une gsii bi ùnd de Fìschottere bì ìrem schüüche Tue zueglueget han. Lang verschwùndes Paradiis! Ȕber de Schüürlibööl ue lüüchtet d Chnoschpe vo Buechen ìme goldige Bruun, ùnd lueg, do ùnen ìm Bach huscht e schüüchi Wasseramsle s Taal deruus. Bìm Brùnen ì de Bachschȁidi schpìled e paar Chìnd. Dȁnn goots gääch obsi ùf der Abchȕȕrzig gȁge d Schtroolegg ue. Doo blüet tuusigfȁltig aber ùnschiinbaar s Bìngelchrut (Mercurialis). D Akelei wachst hellgrüen zùm Boden uus, ùnd ùnder eme Felsebìrepüschli blüend blooni Veieli am Poort. D Douglassie schmöcked ase hërrli vo Haarz. En Fröndlȁnder, won bì der Uuffoorschtig im Zȁmehang mìt de Töössverbouig aafangs Joorhùndert ì öisi Gȁged versetzt woorden ìscht. Amen alte Schtock gseeni bìgoscht no Ȁngelsüess (Tüpfelfarn), wo mee ùnd mee am Uusschtëërben ìscht. Doben ùf de Schtrooss goot’s dȁnn liechter fȕrbaas em Felsenegg ùnd de Schtroolegg zue. En Moswei rüeft hööch ȕber de Waarte, ùnd ì s Schuelpflȁgers schmöckt de nöi Schìndelschìrm ase guet vo frìschem Taneholz. Am trochne Poort blüend wȁȁger scho Eerezȁieli ùnd Guggublueme. Ich schtoone dȁnn es Zitli ì Gìdanke versùnken ìm Schuelhüüslirank ùsse, loone mini Blìck ȕbers Früetobel uus ìs Ragebuech ȕberen ùnd taaluus ùf d Töösstaalerbëërg ùnd ‑hȕgel schwȁiffe. [ 15 ] Ìm Wììrtschȁftli ì s Majoore hani mi bìme Zwȁierli Vȁltliiner gschtärcht ùnd bì dȁnn bald em Schtadel zue s Poort derab. Ìme Mȁȁlbaumpusch sìnd zwȁi Goldhȁȁndli mùnter em Schȁtzele. Dùnen ìn ere Waldliechtig ghööri «Glüühää, glüühää» – de Ruef von ere Hoolchrääje (Schwarzspecht). Bìm Fùrtflüüge lüüchtet ìre rooti Hoorschopf. Di wùlige Bletter vo de Flockeblueme wachsed nȁbed rùndblettrigem Schtȁibrȁch ùnd gȁȁlem Isehuet am Wȁȁgpöörtli noowe. Im Beicher verpassi fascht de Wȁȁg, ase hȁt si die Wȁlt wȁgem Aasetze verȁnderet. Bald bìni dȁnn wìder a der Töss ùne, ùnd mùnter goots jetzt s Taal deruuf a de Chessle verbii, wo ìn tüüffe Gȕmpen ìne Forȁle schwȕmed. D Töösshalden uuf hȁts rȁchterhand en Huuffe Hìrschzùngeplȁtzli. Au de Gȁissbaart schüüsst scho wacker ùnd loot fȕr de Sùmmer en schööne Blüejet ërwaarte. Glii gooni dȁnn gȁg em Geer aben ùnd hȁizue.
(No eren alte Notiz)
[ 16 ]